Jans Muskee

‘Golden Boy’, dit werk van mij zou door Chantal Breukers worden bezorgd bij Splinter Chabot. Nog helemaal vol van mijn ontmoeting met Alexander Pechtold sprak ik Jans Muskee en zou Splinter Chabot een veel betere kandidaat zijn voor een Close Encounter. Splinter had namelijk bewezen aan de kant van de kunst te staan door zijn openingsspeech bij een expositie georganiseerd door Chantal en Jans binnen hun kunstenaarscollectief DAK.
Op internet zag ik Splinter inderdaad, als voorzitter van de JOVD, zeer bevlogen spreken. Hij beweerde zelfs dat het een taak van het liberalisme is en dus ook van de VVD, om elk individu in de samenleving te voorzien van schildermateriaal; verf, ezel, :-), en op die manier iedereen in staat te stellen zijn of haar meesterwerk te realiseren. Het leek me een spannend idee om mijn ‘Golden Boy’ in te zetten om, voor mijn gevoel, in het hol van de leeuw’ een kijkje te nemen. De JOVD, toch een onderdeel van de VVD, de partij die vanaf 2008 met Halbe Zijlstra aan het roer de bezuinigingen in de kunst zo desastreus heeft weten door te voeren.
Na een hoopvol begin met ‘bijna’ afspraken, werd het voor Chantal steeds moeilijker Splinter te bereiken. Ik stelde haar gerust, “er is geen deadline, ik heb alle tijd”. Maar Splinter werd met rasse schreden een bekende Nederlander met een overvolle agenda; een eigen televisieprogramma, tafelheer bij DWDD en als apotheose een autobiografie; ‘Confettiregen’. Bij DWDD zat de hele familie Chabot, voorafgaand aan het Boekenbal, gestoken in glimmende colberts. Splinter was letterlijk een ‘Golden Boy’ geworden……onbereikbaar dus.
Ondertussen mocht mijn ‘Golden Boy’ een luchtje scheppen bij Chantal in Antwerpen omdat het bezorgen wat langer ging duren en ik bang was dat het werk, geschilderd met eitempera, ging schimmelen als het zo lang afgesloten zat in het postpakket.
Ik was in december 2018 afgereisd naar Antwerpen om mijn werk voor deze Close Encounter af te leveren bij Chantal. Zij was daar voor een jaar gaan wonen en werken in een waanzinnig mooi pand, een oude vervallen ambassade. Op een foto staat het pakket voor Splinter verwachtingsvol op de schoorsteenmantel, naast een laddertje van Frank Halmans en naast een ontroerende krijt tekening (blote vrouw) van Jans. Na haar jaar in Antwerpen, het bezorgen was maar niet gelukt, verhuisde ‘Golden Boy’ weer mee terug naar Utrecht en heeft ze uiteindelijk aan Jans gevraagd of hij voor ‘Golden Boy’ wilde spelen.
Jans woont nog niet zo lang in Ede, op fietsafstand van mijn huis, waar mijn werk twee maanden onderdeel uitmaakte van zijn mooie kunstcollectie. In corona tijd, dus we houden gepast afstand, onwennig als je elkaar nog niet zo lang kent. Ik maak foto’s van twee van mijn favoriete kunstwerken; Joanneke Meester en Jan Knap en van Jans’s atelierwand. ‘Golden Boy’ hangt boven in de woonkamer met daar onder twee keer Jans zelf, op de rug gezien. Eén blijkt een foto aan het werk op zijn atelier in zijn academietijd en een ander klein werk is door Chantal geschilderd waarbij Jans als een Kasper David Friedrich op een rots over het landschap uitkijkt. Voor mij vertegenwoordigen die twee beelden ‘de kunstenaar’ die ook in deze woelige corona tijd gestaag doorgaat met zijn werk en zijn heil, niet alleen zoekt, maar ook vindt in de verbeelding.